IJskoffie als afscheid
Gerard (64) had al 4,5 jaar longkanker toen hij begin juni 2022 met een ernstige infectie in het ziekenhuis belandde. Kort
ervoor was hij behandeld voor de zoveelste uitzaaiing. De infecties waren een tegenslag, al vertrouwde hij erop dat het ook deze keer wel weer goed zou komen. Hoop doet leven. Maar na drie weken ziekenhuis, bleek dat de hoop op was. De artsen wisten niet hoelang hij nog had, alleen dat het veel te kort zou zijn. Eind juni mocht hij naar huis. Er werd een bed geregeld voor de kleine woonkamer, zodat hij uitzicht had op zijn tuin. De plek waar hij zijn eigen paradijsje had gecreëerd, vol kleurige bloemen. Zijn dochters Hanne en Emma regelden via-via een camper en kampeerden naast zijn huisje, zodat er altijd iemand bij hem was. Emma: ‘We dachten dat het voor een paar dagen zou zijn, maar het werd een maand. Een maand van bezoek, afscheid nemen, steeds iets minder kunnen, maar ook van grapjes, lievelingsmuziek luisteren en lekkere dingen eten en drinken, al werden papa’s porties steeds kleiner.’
Op 19 juli, de heetste dag van die zomer, besloot Hanne een Dalgona koffie te maken om af te koelen, een super romige ijskoffie. Emma: ‘Mijn zusje vroeg of pap ook wilde. Meer uit beleefdheid dan uit verwachting, want hij had weinig trek. Tot onze verbazing reageerde hij enthousiast en was zijn glas in no-time leeg.’ Het drankje smaakte zo goed, dat er een nieuwe traditie werd geboren. ‘Elke dag dronken we samen een ijskoffie. Eten ging uiteindelijk niet meer, maar de ijskoffie, die bleef erin.’
Op 31 juli liet Gerard het leven los, terwijl zijn dochters hem vasthielden. Ze vroegen mij om de dag van de uitvaart vast te leggen, zodat ze een visuele herinnering zouden hebben aan de dag. Emma: ‘Kort voor Jacqueline deze foto nam, kreeg ik een standje van mijn vriend Ryan. Ik had mijn kop thee op de kist gezet. ‘Em, dat hoort niet, ’ zei hij. Daar had hij wel een punt, maar voor de ijskoffie gold een uitzondering. Het nieuw ontdekte drankje hoorde bij de laatste weken en dus ook bij de dag van de uitvaart. Die vrijdagochtend maakten Hanne en ik er vier. Een voor haar, een voor Ryan, een voor mij én een voor papa. Voor op de kist. Het condens op het ijskoude glas liet een kleine kring achter op de kist. Een stempel als afscheid.’
Deze foto is, met nog 10 andere foto’s van mijn hand en nog vele andere, tot zeker 11 februari 2024 te zien in de expositie ‘Een lekkere dood’ van Museum Tot Zover