In de maanden voor de fatale diagnose (onbehandelbare hersentumor) voelde Annelies zich steeds vaker afgesloten worden van haar normale sociale leven. Maar na de diagnose die aan alle onzekerheid een einde maakte, wist ze precies wat ze wel en niet wilde. Ze accepteerde haar lot, genoot van alle aandacht, wist dat haar leven ertoe had gedaan. Ze zag niet op tegen de dood maar vond het alleen erg voor haar nabestaanden. De weken die zij toen nog hadden waren heel waardevol. Annelies was blijmoedig en troostte iedereen om haar heen tot in het laatste uur voor haar dood. Annelies, Otto en hun dochters besloten vlak na de diagnose het dagelijkse leven te laten vastleggen en belden mij als ze iets wilden laten fotograferen.

Deze foto werd genomen op de avond dat de datum van euthanasie was vastgesteld. Er werd een etentje met een goed glas wijn georganiseerd en ook twee van haar beste vriendinnen waren erbij. Samen kozen ze de kleding uit waarin Annelies wilde worden opgebaard, werd de tekst voor de kaart gemaakt en de muziek voor de herdenkingsdienst gekozen.

Annelies koos een lied van Schubert ‘Auf dem Wasser zu Singen’, gezongen door Irmgard Seefried. Haar oudste broer had haar verteld dat hij dat nummer associeerde met de indrukwekkende manier waarop zij met haar ziekte en naderende dood omging en dat hij daar troost uithaalde. Hij vertaalde het nummer zodat het tijdens de dienst kon worden meegelezen. Een bootje dat tussen twee werelden wegglijdt naar de dood. Zo voelde het voor haar ook. Ze gleed weg en het was goed. De foto laat de gemeenschappelijke emoties zien bij het beluisteren van dit nummer.

Een van haar beste vriendinnen koos het nummer Unbeschreiblich Weiblich. Een lied van Nina Hagen, dat haar en Annelies na aan het hart lag en waarvan Annelies vond dat het extra hard moest worden afgespeeld.

Haar man Otto kijkt vaak naar de foto’s van hun laatste weken samen. Of hij dit niet moeilijk vindt? “Nee, ik vind het juist heel fijn om terug te kunnen gaan naar die momenten. Ze herinneren mij aan het gevoel dat ik had. Ik merk dat ik dingen kwijt ben van die tijd en de foto’s helpen om terug te halen wat er was.” Eén van de andere foto’s die hem dierbaar is, is waar Annelies ligt opgebaard en haar kleinkinderen, meer op de voorgrond, onbevangen om haar heen staan. “Alle foto’s zijn zo integer gemaakt en geven zowel troost als kracht. Ze laten precies zien hoe onze familie met dit grote verlies omgaat.”

(publicatie in Vakblad Uitvaart september 2022)

Deze foto is, met nog 10 andere foto’s van mijn hand en nog vele andere, tot zeker 11 februari 2024 te zien in de expositie ‘Een lekkere dood’ van Museum Tot Zover

Zie ook mijn korte blog hierover