Foto's van huilende mensen. Dat is waar vaak aan gedacht wordt bij foto's van een uitvaart. Ook wel logisch want dat is vaak de herinnering die blijft hangen als er geen foto's zijn.

In het verleden overwoog ik wel om uitvaarten te fotograferen maar dat voelde toch heel gek. Alsof ik een soort ramptoerist was en het verdriet van anderen wilde vastleggen. Ik wist niet waarom ik dat zou willen en heb dat idee telkens naast me neergelegd.

Één week na het overlijden van mijn moeder nu 5 jaar geleden werd ik door een collega-fotograaf gevraagd of ik de uitvaart van zijn vader wilde vastleggen. Ik heb die dag, verstopt achter mijn camera, enorm gehuild. Maar toen ik na afloop naar huis reed voelde ik onverwachts een warm gevoel van geluk en rust. Ik had niet als een ramptoerist het verdriet van anderen gefotografeerd. Maar vooral de troost, het samenzijn, de lach en een traan bij het ophalen van goede verhalen en mooie herinneringen!

Door die opdracht en mijn eigen ervaringen rondom ziekte en overlijden van mijn moeder ben ik compleet anders gaan denken over foto's van een uitvaart. Het is heel bijzonder en mooi om foto's te maken waarvan ik weet dat ze later heel waardevol kunnen zijn.

[ga naar de posst op LinkedIn]