Foto's van huilende mensen. Dat is waar meestal aan gedacht wordt bij foto's van een uitvaart. Ook wel logisch want dat is vaak de herinnering die blijft hangen als er geen foto's zijn.

In het verleden overwoog ik wel eens om uitvaarten te fotograferen maar dat voelde toch heel gek. Alsof ik een soort ramptoerist was en het verdriet van anderen wilde vastleggen. Ik wist niet waarom ik dat zou willen en heb dat idee telkens naast me neergelegd.

Één week na het overlijden van mijn moeder in 2016 werd ik door een collega-fotograaf gevraagd of ik de uitvaart van zijn vader wilde vastleggen. Ik heb die dag, verstopt achter mijn camera, enorm gehuild. Maar toen ik na afloop naar huis reed voelde ik onverwachts een warm gevoel van geluk en rust. Ik had niet als een ramptoerist het verdriet van anderen gefotografeerd. Maar vooral de troost, het samenzijn, de lach en een traan bij het ophalen van goede verhalen en mooie herinneringen! Ik heb wel een blog bijgehouden, die staat nog online. Achteraf ben ik daar ontzettend blij mee.

Bij het afscheid van mijn moeder kwam er ontzettend veel op me af. We waren heel verdrietig maar er moest wel van alles geregeld worden. De uitvaart zelf heb ik lang niet alles bewust meegemaakt en bovendien kun je ook maar op één plaats tegelijk zijn. Het is superfijn dat ik foto's heb van de uitvaart. Helaas heb ik nooit nagedacht om een fotoreportage van ons gezin te laten maken toen het nog kon. Ik hoop dat ik mijn steentje kan bijdragen aan de waardering voor afscheidsfotograaf. De overweging voor het inschakelen van een fotograaf bij ernstige ziekte of overlijden zou net zo vanzelfsprekend moeten zijn als bij een bruiloft!

Ik woon in Amsterdam en heb daar ook mijn kantoor - maar ik werk in heel Nederland (en buitenland). Fotograaf ben ik sinds 2000. Deze website gaat alleen over mijn afscheidsfotografie. Wil je meer weten over mijn andere documentaire fotografie kijk dan op jacquelinedersjant.com