Mijn privéverhaal in de Privé
Nooit gedacht dat ik ooit in de Privé zou belanden. Maar ik sta nu toch maar mooi tussen Max Verstappen en Marco Borsato in. Niks roddel en achterklap dit keer, maar het échte verhaal over mij. Over hoe belangrijk afscheidsfotografie is. En ik schaam me daar niet eens voor. Integendeel, ik ben apetrots. Binnenkort zal niemand meer vergeten na te denken over afscheidsfotografie.
Ter voorbereiding op een lezing had ik in een poll op het forum 'jong je geliefde verloren' gevraagd wie in de tijd van ziekte en overlijden van hun geliefde wisten van afscheidsfotografie en of ze er over hadden nagedacht.
Dat waren maar heel weinig mensen. Één van de mensen die reageerden was Bea, en ik belde met haar. Zij werd heel verdrietig. "Waarom heb ik geen brochure van jou gekregen bij de oncoloog, maar van bijvoorbeeld pruiken of medische behandelingen? Die informatie krijg je in het ziekenhuis steeds weer maar van jou wist ik niet. En nu kan het niet meer."
Dat was voor mij het moment dat ik besloot om afscheidsfotografie actief voor het voetlicht te brengen. Want ook al ben ik nog steeds ook 'gewoon' documentair fotograaf, ik vind afscheidsfotografie bekend maken nu het allerbelangrijkst. Zodat niemand het meer vergeet. Misschien er voor kiest om geen foto's te laten maken, maar nóóit meer omdat er niet over nagedacht is.
Daarom ben ik enorm blij met het artikel dat deze week in weekblad Privé (nr50) staat. Het is een prachtig integer mooi geschreven verhaal over mij, met foto's van mijn moeder en vader. Wel heel privé dus!
Op naar alle andere media, brochures bij oncologen en alle andere plekken waar mensen op de hoogte willen worden gebracht. Zodat niemand het meer zal vergeten en ik nooit meer hoef te horen dat het inmiddels te laat is.
Met dank aan Corrie Verkerk voor het mooie interview en Hermance van Dijk voor de foto van mij waar ik ook heel blij mee ben.
Klik op de afbeelding om het hele artikel te lezen.
