Zijn dood betekende ook een afscheid van haar thuis

Een paar maanden nadat ik de uitvaart van haar vader had vastgelegd, belde zijn 38-jarige dochter mij op. Het huis waar zij driekwart van haar leven had gewoond, zou worden verkocht. Het liefst was er zelf gaan wonen, maar dat kon helaas niet. Haar ouders hadden het oude grachtenpand bijna zeventig jaar geleden gekocht. De laatste jaren, sinds haar vader dementie had gekregen, was ze zijn mantelzorger geworden. Het huis was ook háár thuis; de plek waar zij zich verbonden mee voelde en fijne herinneringen aan had.

De inrichting was in al die jaren weinig veranderd. Als er écht iets nodig was, schafte haar haar vader het wel aan, maar hij deed nooit iets weg. Wie weet kwamen die spullen nog een keer van pas. Hij gaf er weinig om hoe het interieur er uitzag. Onder de doorgezakte zitting van stoelen werd een laag schuimrubber gelegd. De oude telefoon bleef naast de nieuwe staan, want er stonden nog allemaal telefoonnummers in die handig waren.

Toen ik met mijn camera door het huis liep, werd ik geraakt door het wc-haakje. De verf op de deurpost was door het vele gebruik weggesleten. De kleuren die het in het verleden had gehad, zag je hier en daar nog terug. Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eerste huis in Amsterdam waar ik precies zo’n haakje had. Ook dacht ik aan het huis van mijn oudtantes waar ze hun hele leven hadden samengewoond en waar net zo’n sluiting op de wc zat. Het was alsof ik de geur van dat huis weer rook toen ik naar deze foto keek. Soms zijn er geen foto’s van dierbaren zelf nodig om toch herinneringen aan hen op te halen.

En de dochter? Die was enorm blij met de foto’s. “Op deze manier kan ik toch af en toe even terug naar het huis dat zo lang mijn thuis was. Het maakt het afscheid nemen net een beetje minder moeilijk.”

(publicatie in Vakblad Uitvaart juni 2022)

Deze opdracht was trouwens het begin van ‘Dag Huis’ waar ik huizen en/of bewoners fotografeer rondom het verlaten van hun huis.