IJskoffie als afscheid
Op 19 juli, de heetste dag van die zomer, besloot Hanne een Dalgona koffie te maken om af te koelen, een super romige ijskoffie. Emma: ‘Mijn zusje vroeg of pap ook wilde. Meer uit beleefdheid dan uit verwachting, want hij had weinig trek. Tot onze verbazing reageerde hij enthousiast en was zijn glas in no-time leeg.’ Het drankje smaakte zo goed, dat er een nieuwe traditie werd geboren. ‘Elke dag dronken we samen een ijskoffie. Eten ging uiteindelijk niet meer, maar de ijskoffie, die bleef erin.’
‘Hartstikke leuk’
De aarde waarmee het graf straks wordt toegedekt, ligt verstopt onder een stuk kunstgras. Zo ziet het er minder confronterend uit dan de grote donkere berg die het is. Ernaast een emmertje met schep zodat iedereen straks wat aarde op het graf kan strooien.
(publicatie in Vakblad Uitvaart #4 2022)
Mijn privéverhaal in de Privé
Nooit gedacht dat ik ooit in de Privé zou belanden. Maar ik sta nu toch maar mooi tussen Max Verstappen en Marco Borsato in. Niks roddel en achterklap dit keer, maar het échte verhaal over mij. Over hoe belangrijk afscheidsfotografie is. En ik schaam me daar niet eens voor. Integendeel, ik ben apetrots. Binnenkort zal niemand meer vergeten na te denken over afscheidsfotografie.
Review Frénk van der Linden, journalist
Als journalist heb ik in de loop der jaren veel fotografen meegemaakt, maar vrijwel niemand maakte zoveel indruk op me als Jacqueline Dersjant. Zij heeft een scherp én warm oog voor mensen, en zij slaagt erin om hen op zeldzaam fraaie wijze vast te leggen. Wat me in het bijzonder aanspreekt, is het spontane, authentieke karakter van haar werk.