IJskoffie als afscheid
Op 19 juli, de heetste dag van die zomer, besloot Hanne een Dalgona koffie te maken om af te koelen, een super romige ijskoffie. Emma: ‘Mijn zusje vroeg of pap ook wilde. Meer uit beleefdheid dan uit verwachting, want hij had weinig trek. Tot onze verbazing reageerde hij enthousiast en was zijn glas in no-time leeg.’ Het drankje smaakte zo goed, dat er een nieuwe traditie werd geboren. ‘Elke dag dronken we samen een ijskoffie. Eten ging uiteindelijk niet meer, maar de ijskoffie, die bleef erin.’
Unbeschreiblich Weiblich
n de maanden voor de fatale diagnose (onbehandelbare hersentumor) voelde Annelies zich steeds vaker afgesloten worden van haar normale sociale leven. Maar na de diagnose die aan alle onzekerheid een einde maakte, wist ze precies wat ze wel en niet wilde. Ze accepteerde haar lot, genoot van alle aandacht, wist dat haar leven ertoe had gedaan.
‘Hartstikke leuk’
De aarde waarmee het graf straks wordt toegedekt, ligt verstopt onder een stuk kunstgras. Zo ziet het er minder confronterend uit dan de grote donkere berg die het is. Ernaast een emmertje met schep zodat iedereen straks wat aarde op het graf kan strooien.
(publicatie in Vakblad Uitvaart #4 2022)
Zijn dood betekende ook een afscheid van haar thuis
Een paar maanden nadat ik de uitvaart van haar vader had vastgelegd, beldez ijn 38-jarige dochter mij op. Het huis waar zij driekwart van haar leven hadg ewoond, zou worden verkocht. Het liefst was er zelf gaan wonen, maar dat kon helaas niet. Haar ouders hadden het oude grachtenpand bijna zeventig jaar geleden gekocht. De laatste jaren, sinds haar vader dementie had gekregen, was ze zijn mantelzorger geworden. Het huis was ook háár thuis; de plek waar zij zich verbonden mee voelde en fijne herinneringen aan had.